HEDEFLERİMİZ VE BİZ

Alp Ramazanoğlu |

Hayatın günlük yoğun meşguliyeti içerisinde insanın kendine ve sevdiklerine zaman ayırması hiç kolay olmuyor. İster çalışan ister öğrenci olalım önümüzde bizim için belirlenen hedefleri aşabilme mücadelesi içinde buluyoruz kendimizi. Üstelik çoğunda bu hedefleri kendimiz belirlemiyor, bize dayatılanı benimseyerek hayat meşgalesi içinde koşmaya devam ediyoruz.

Bu yönümüzle atlara ne kadar benziyoruz. Ata binen kişi, onun nereye gideceğini belirliyor, at neredeyse çatlayana kadar koşuyor ve hedefe kendi kendine ulaştığını sanıyor. İşte pek çoğumuz bu sanrıların farkına dahi varmadan koşmaya devam ediyoruz.

Evet, amaçların ve ideallerin bittiği yerde ömür anlamını kaybeder, insan hedefsiz yaşayamaz. Ancak bu hedefler kendi öz benliğimizden şekillenmeli, bize dayatılanları amaç olarak belirlediğimizde; çatlayana kadar koşturulan atlardan hiçbir farkımız kalmıyor.

Çoğul eki kullanarak biz ifadesiyle yazdığıma bakmayın. Lakin ben, bir yarış atına çevrilen o insanlardan olmadım. Sevdiklerimi kıramayıp, onların istediği şekilde bir hayat planı uygulamayı denedim. Ancak bu gömlek bana dar geldi, bir yerde patladım.

Bedel de ödesem, acı ve sıkıntı da çeksem hedefimi kendim belirledim. Çektiğim sıkıntılarda birilerini sorumlu göstermediğim gibi, bugün bir şeylerin yolunda gitmesinde de kimselere borçlu hissetmiyorum. Yaşattığı her zorlukta bana bir kolaylık bahşeden Allah’a şükrediyorum. Ve çok kritik bir dönemde aldığım hayati kararın arkasında dimdik durarak, benimle koca bir şehirde hayat kurmaya “Evet” diyen eşime daima müteşekkir kalacağım.

Kendi için belirlenen hedeflerin koşucusu değil, kendi ideallerin mücadelecisi olmalı insan. Başarıda da, başarısızlıkta da...