BABAMIN “BABA” OLDUĞU YAŞTAYIM

Alp Ramazanoğlu |

Hayat, zıtlıklar içerisinde süregelen ömürlük bir oyunun adı. Siyahı da beyazı da, hüznü de sevinci de bir arada sunuyor insana…

Baba olacağını öğrenmenin şaşkınlığı ve mutluluğunu tattığın günlerde; babaanneni kaybetmenin üzüntüsünü yaşatabiliyor.

Sadece getirdikleri götürdükleriyle değil, fikir çatışmalarının zıtlıklarıyla da süregelen bir oyun hayat.

Seni bir “çocuk” olarak alıp, yoğurup “adam” eden bir şehirde yaşamak; iyi bir işte çalışmak mutlu ediyor… Devamı iyi mi kötü mü olur bilmiyorsun, ama en azından geleceğe umutla bakabiliyorsun…

Alanında en iyisi olan üniversitesini bitirdiğin ve severek yaptığın mesleğinde emin adımlarla ilerlemek daha fazla para kazanabilmenin daha iyi koşullarda yaşayabilmenin kapılarını aralıyor. Gençliğin heyecanı ve halen yolun başında olmanın bilinciyle gelen sabır arasında, hayat mücadelesine devam ediyorsun.

Daha 2,5 yıl öncesine kadar yalnızca kendinden sorumlu bir gençken, son 1 yılda önce “eş” olmanın, şimdi de “baba”lığa hazırlanmanın getirdiği yükümlülükler, biraz korkutabiliyor insanı. Fakat kendini motive etmek ve sahip olduğu güzelliklere odaklanmak da kişinin kendi elinde…

Benim sahip olduğum güzelliklerin en başında ise, benden dört yaş küçük olmasına rağmen en az benim kadar güçlü olan eşim geliyor. O benim en büyük şansım.

Bugüne kadar aldığım sorumluluklarda yüzüm eğilmedi. Ama şimdi bunların en büyüğüne hazırlanıyorum. Babamın “baba” olduğu yaştayım. Kendisi, 27 yaşında bu sorumluluğu layıkıyla alıp, bizlere mükemmel bir baba olabildiyse; onun ilk evladı olarak, inşallah ben de bunu başaracağım…