KIŞ NİHAYET YAKLAŞIYOR
İnsan yaş aldıkça kış mevsimlerini mi daha çok seviyor, yoksa yazlar önceki yıllara oranla daha mı çekilmez bilmiyorum. Ama ben uzunca bir süredir mevsimler arasında en çok kışı seviyorum.
Yalan yok, yazı hiç sevemedim. Ama çocukluğumda ve ilk gençlik yıllarımda bahar mevsimini tercih ederdim. Sonbahar ve kış ise yaşamak zorunda olduğumuz ve hızlıca geçmesi gereken günler olarak gelirdi. Çocukluk işte…
Büyüdükçe kışı ve onun bende hissettirdiklerini daha iyi anladım. Kış, daha gerçekti. Belki daha acımasız. Ancak kapalı bir havada cama vuran yağmur damlaları eşliğinde kendine yönelişin getirdiği iç huzuru başka hangi mevsim verebilirdi?
Kasvetli havalar, kendi iç karanlığımızın dışa vurumu gibi… O yüzdendir ki, kendinden kaçan insanlar, bu kasvetli havaları hiç sevemedi.
Sıcağın uyuşukluğunun aksine bedene nüfuz eden soğuğun insanı diriltmesi, yağmurun bereketi, dolunun getirdiği endişe ve yağan karın verdiği arınma hissi…
Ve belki de daha önemlisi, muhtaç insanları akla getirmesi. Soğukta ne yaparlar diye haklarında endişelendiğimiz o insanları, başka hangi mevsim düşünüyoruz ki?..
Kış, bence en çok yakışan mevsim; şehirlere, toplumlara ve insanca hislere…
Bu en özel mevsim, nihayet yine yaklaşıyor.
Yorumlar
Yorum Gönder